Het is heel goed mogelijk dat je die oude schermen hebt gebruikt of gezien die het beeld in groen op zwart lieten zien. Tegenwoordig is de technologie veel vooruitgegaan en ze werden duidelijk vergeten zoals CRT-monitoren dat deden, maar in die tijd waren de CPC's een echte revolutie, omdat ze juist degenen waren die ervoor zorgden dat monochrome schermen en dit fluorescerende groen in de I vergeet vallen.
CPC's, gemaakt door Amstrad om kleurenschermen aan te sturen
De belangrijkste reden waarom pc-fabrikanten op CPC's aandrongen, was de visuele gezondheid van gebruikers. Deze oude schermen gebruikten kathodestraalbuistechnologie om elektronen op een fluorescerend gaas te schieten, dat de pixels produceerde die we op schermen zagen; Het probleem is dat er in deze fluorescerende schermen fosfor zat, een materiaal dat licht uitstraalt wanneer het wordt geraakt met straling zoals elektronen en de boosdoener van de groene kleur van de schermen.
Met het verstrijken van de tijd evolueerde deze technologie en kwamen er monochrome monitoren, die die groene kleur veranderden in een witte achtergrond met zwarte letters die een ervaring opleverden die vergelijkbaar was met lezen op papier … het lijkt misschien dat deze evolutie niet veel te maken had met de visuele gezondheid van gebruikers, maar dit was niet helemaal het geval, aangezien er begin jaren 80 studies verschenen die aantoonden dat deze elektronenschok, die lichtflitsen veroorzaakte door fosfor, zeer schadelijk was voor de gezondheid en vooral voor mensen die leden aan astigmatisme.
CPC is een acroniem uit het Engels dat staat voor Kleur personal computer , of kleuren personal computer. Zoals je zult veronderstellen, was het de volgende evolutie van pc's met een monochroom scherm, waarbij voor het eerst kleurenschermen werden geïntroduceerd in een personal computer. De voorloper van deze technologie was Amstrad, die in de jaren tachtig en begin jaren negentig de eerste CPC's op de markt begon te verkopen (hoewel het waar is dat het zelfs met de introductie ervan nog steeds mogelijk was om modellen met een groen fosforscherm te kopen (GT1980 / 1990) , met de CTM65 / 66 voorop.
De eerste CPC was de Amstrad 464 , officieel geïntroduceerd en op grote schaal verkocht sinds 21 juni 1984; Het was ontworpen als directe concurrent van de beroemde Commodore 64 en Singlair ZX Spectrum, en het hele assortiment was zo'n succes dat er meer dan 3 miljoen stuks werden verkocht gedurende de levensduur van het apparaat.
De serie had in totaal zes verschillende modellen: de CPC464, CPC664 en CPC6128 werden een enorme hit op de Europese thuiscomputermarkt, terwijl de 464 Plus en 6128 Plus hardware-upgrades waren die de levensduur van de serie simpelweg verlengden. levenscyclus van modellen met dezelfde naam maar zonder het achtervoegsel plus. Amstrad lanceerde ook, met wat minder succes, de GX4000 gameconsole.
Daarom, en wat ons hier interesseert, is dat de CPC's de eerste thuiscomputers met een kleurenscherm , en daarom is het in werkelijkheid niet zo dat er verschillen zijn met de pc's die we tegenwoordig gebruiken, ze werden in eerste instantie gewoon zo genoemd (of Amstrad wilde ze zo noemen) omdat het hebben van een kleurenscherm op de pc destijds een echte noviteit was.
Welke hardware hadden de eerste CPC's?
De hele familie van Amstrad CPC-computers was gebaseerd op de Zilog Z80-processor, geklokt op 4 MHz en uiteraard met een enkele core en thread. Een curiositeit van deze processor is dat om conflicten tussen de CPU en de videocircuits die het kleurenscherm bedienden bij toegang tot het systeemgeheugen, was de toegang daartoe beperkt tot bepaalde milliseconden, waarbij elk van de CPU-instructies werd aangepast met een veelvoud van vier cycli, en aangezien de Z80-instructies tussen drie en vier cycli nodig hadden, resulterende effectieve snelheid werd teruggebracht tot ongeveer 3.3 MHz.
Wat het geheugen betreft, hadden de verschillende versies van CPC verschillende capaciteiten; de modellen CPC464, CPC664, 464 Plus en GX4000 hadden 64 KB aan RAM, terwijl de CPC6128 en 6128 Plus 128 KB hadden (vandaar oa hun namen). Dit geheugen kan worden uitgebreid tot 512 KB met behulp van geheugenuitbreidingen die door derden worden verkocht, en tot 4 MB RAM met experimentele methoden, zoals later wordt aangetoond.
Het CPC-videosysteem bestond uit een CRTC (Motorola 6845) met een chip die is ontworpen om een gepixelde uitvoer te vormen; Ze hadden drie beschikbare resoluties: 160 x 200 pixels met 16 kleuren, 320 x 200 pixels met 4 kleuren en 640 x 200 pixels met twee kleuren, uiteraard voor monochrome schermen. De videohardware van de originele CPC's ondersteunde echter een palet van maximaal 27 kleuren gegenereerd uit de RGB-kleurruimte, hoewel de Plus-serie dit palet uitbreidde tot in totaal 4096 kleuren.
AudioQua geluid gebruikten de Amstrad CPC's een General Instrument AY-3-8912-geluidschip die drie configureerbare kanalen bood om eenvoudig vierkante golven en witte ruis te genereren, met mono-uitvoer via een kleine ingebouwde luidspreker van 4 cm met volumeregeling. Sommige modellen hadden een 3.5 mm jack-uitgang voor stereo audio-uitgang.
Ten slotte is het vermeldenswaard dat deze computers ook opslag hadden, maar niet intern, maar gebruik maakten van diskettestations, cartridges en audiobanden, zoals we eerder in andere artikelen hebben uitgelegd; ze hadden geen intern geheugen.
